Geheel in lijn met de trend heeft mijn zoon het stempeltje van adhd opgeplakt gekregen. Zijn wij dan van die moderne ouders geworden, die hun kind overal op laten testen en alles willen repareren? Als ik het aan een vreemde vertel, dan zie ik die gedachte meteen opkomen en daar heb ik zelf ook moeite mee.

Het is natuurlijk nooit een doel op zich geweest om hem een labeltje mee te geven. Dat hij druk is, weten wij ook wel, maar dat zien wij thuis niet als een probleem. Hij is vooral vrolijk en hyperenthousiast. Hij staat gewoon altijd ‘aan’ in de hoogste versnelling en dat is bij hem een hele gezellige stand.

Dat is natuurlijk wel eens onhandig als je hem naar boven stuurt om zijn sokken te pakken en hij een half uur later beneden komt met van alles in zijn handen, maar zonder sokken. Het is ook onhandig dat hij meteen opstaat om iets uit te beelden als hij aan tafel een verhaal wil vertellen. Of dat hij met zijn beentjes net iets te hard onder te tafel heen en weer zwaait, waardoor je opeens een schop tegen je schenen krijgt. Of als je hem iets probeert te vertellen, dat hij je dan meteen in de reden valt omdat er een goede mop of een geniaal plan in zijn hoofd opborrelt. Dan kan hij niet meer luisteren totdat hij dat met je gedeeld heeft, of liever nog meteen overgegaan is tot de uitvoering van zijn coole plan. Voor je het weet heeft hij dan al het gereedschap uit de schuur getrokken, terwijl op dat moment al de schoolbel gaat.

Op school krijgt hij niet veel ruimte om toe te geven aan zijn impulsen. Want als de juf een instructie geeft, moet hij luisteren en kan hij niet allerlei verhalen tussendoor vertellen. Als iedereen zelfstandig aan het werk gaat, is het de bedoeling dat hij zijn werkje pakt en niet potloden gaat slijpen of zijn gummetje gaat zoeken. Maar als iedereen zijn werk af heeft, ontdekt hij verschrikt dat hij nog niet eens is begonnen.

Van alles hebben ze al geprobeerd op school. Hij zit op een wiebelkussen met oordoppen op en hij mag friemelen aan een friemelspeeltje. Hij kreeg zelfs een heel hokje om zijn bureautje om hem af te schermen van impulsen. Het helpt allemaal niets.

Een tijdje geleden gaf hij zelf aan er last van te hebben. Hij wilde ook zo graag zijn verplichte werkjes een keer op tijd af hebben zodat hij daarna een keuzewerkje mocht kiezen. Maar het is altijd zo druk in zijn hoofd, alsof er continue allemaal vlinders rond dwarrelen. Dat was het moment dat we overstag gingen. Nu mag hij naar school met een pilletje. Als hij thuis maar gewoon die gezellige druktemaker blijft.

Deze column is op 19 januari 2019 gepubliceerd in het Noordhollands Dagblad, Leidsch Dagblad, de Gooi- en Eemlander, Haarlems Dagblad en IJmuider Courant.