Het zijn de enige ogen die we nog hebben in Gaza, die van Palestijnse journalisten. Sinds oktober 2023 laat Israël geen buitenlandse journalisten meer toe in Gaza. Het is dus te danken aan de Palestijnse journalisten dat wij überhaupt weten van de mensenrechtenschennissen in Gaza. Met gevaar voor eigen leven blijven zij doorwerken en hun getuigenverslagen opsturen naar buitenlandse media.
Als er voedsel wordt uitgedeeld staan zij vooraan. Niet om als eerste eten te krijgen, maar om te filmen hoe de distributie verloopt. Het Nederlandse journaal voorziet de beelden van een eigen voice-over waardoor het niet zo opvalt, maar echt alle beelden van de gruwelijkheden in Gaza zijn gemaakt door Palestijnse journalisten.
Onder de tienduizenden doden in Gaza zijn 186 journalisten. Een journalist heeft in Gaza een zes keer grotere kans om te overlijden dan een gewone burger. Dat is niet alleen vanwege hun gevaarlijke werk. Ten minste 17 journalisten zijn doelbewust gedood door Israëlische soldaten.
In het begin van de oorlog deden de Gazaanse journalisten vooral verslag van de Israëlische aanvallen. Zij lieten zien hoe 80 procent van de gebouwen in Gaza werden verwoest. Ook brachten zij in beeld dat 90 procent van de Gazanen inmiddels is ontheemd. Nu gaat de meeste aandacht uit naar de hongersnood en het gebrek aan medische zorg.
Als inwoners van Gaza zijn de Gazaanse journalisten zelf onderdeel van de mensenrechtenschennissen. Ook zij moeten dagelijks strijden om voedsel. Fotograaf Salma Kaddoumi vertelt in een video dat ze door de honger vaak duizelig is en haar evenwicht verliest. Ondertussen probeert zij zo goed mogelijk haar werk te blijven doen, elke dag weer.
De journalisten in Gaza zijn zich zeer bewust van de noodzaak om verslag te blijven doen. Naast voedsel en een dak boven hun hoofd, zorgen zij daarom ook nog dat ze een werkende, opgeladen telefoon of camera tot hun beschikking hebben.
De Palestijnse journalist Moath al Kahlout vertelt in een YouTube-video hoe hij zijn werk als journalist niet meer ziet als een beroep. Hij ziet het als een verantwoordelijkheid om een stem te geven aan degenen die niet gezien en niet gehoord worden. Het zwaarst vond hij het toen zijn eigen neefje was doodgeschoten bij een voedseldistributiepunt en hij daar verslag van deed.
De Gazaanse journalisten blijven doorwerken in de mensonterende omstandigheden omdat het hun enige hoop is op verandering. Dankzij hun zien we de ondragelijke beelden dagelijks in het nieuws. Wij voelen ons machteloos. De verschrikkelijke beelden moeten de ogen openen van de wereldleiders die de macht hebben hier iets aan te veranderen.
President Trump zag de hongerige kinderen en oordeelde dat dat echte uitsterving is. ‘Dat is niet nep.’ Daarop heeft hij tegen Israël gezegd dat ze het ‘misschien anders moeten aanpakken’.
Amen.
Deze column is op 30 juli 2025 gepubliceerd in het Noordhollands Dagblad, Leidsch Dagblad, de Gooi- en Eemlander, Haarlems Dagblad en IJmuider Courant.