Hoe kom je erop om als civiel ingenieur de overstap te maken naar de journalistiek?’ Die vraag heb ik al zeker tweehonderd keer moeten beantwoorden. Zo onlogisch als het nu voor een buitenstaander klinkt, zo onlogisch was die carrièreswitch ooit ook voor mij.

Na mijn studie in Delft werkte ik bij een ingenieursbureau als adviseur waterbeheer. Ik verrichtte onderzoek naar grondwater- en funderingsproblemen. De meeste tijd zat ik op kantoor achter een computer maar ik mocht ook weleens ‘buiten spelen’. Dan ging ik in een grote bestelbus, met een oranje jas aan, het nodige veldwerk doen.

Het eerste half jaar vond ik het nog allemaal leuk en spannend. Maar tijdens mijn eerste vakantie veranderde dat. Ik had tijd om de balans op te maken en dat kantoor voelde ineens als een gevangenis en het veldwerk als mijn enige luchtpauze. Het was absoluut de verkeerde baan voor mij.

Eenmaal weer thuis ging ik direct op zoek naar een andere baan. Gedurende de sollicitatiegesprekken die volgden, realiseerde ik me langzaamaan dat het niet alleen die ene baan was. Ik zou nooit gelukkig worden op een ingenieursbureau. Ik had het verkeerde beroep gekozen.

Ja, en wat dan… Ik zag mezelf als een rasechte bèta dus ik dacht eerst aan alternatieven in de technische sector. Maar ik werd nergens echt enthousiast van. Het duurde maanden voordat ik had bedacht dat ik, als ik helemaal opnieuw kon beginnen, het allerliefste journalist wilde worden.

Toen ik dat inzicht eenmaal had, vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Ik had altijd al complimenten gekregen over mijn rapporten, verslagen, en andere pennenvruchten. Misschien was het toch wel niet zo onlogisch dat ik zou gaan schrijven.

Na maanden piekeren, was ik er opeens uit en een week later had ik mijn eerste artikel gepubliceerd. Dat nieuwsbericht, over luchtzuiverende straatstenen, heeft nog jaren op mijn koelkast gehangen.

Ik vond mijn antwoorden door te bedenken wat ik wél leuk vind om te doen. De laatste wetenschappelijke inzichten leren ons dat de balans opmaken alleen helpt als je jezelf ‘wat-vragen’ stelt. Je moet vooral niet te diep over jezelf blijven piekeren met ‘waarom-vragen’. Dat is reflectie nieuwe stijl.

Dit voorwoord is gepubliceerd in Opzij editie 1, januari 2015.